Woensdag 11 juli, hoog tijd om eens werk te maken van de blog om het thuisfront op de hoogte te houden van wat we hebben gehoord, gezien en geroken sinds onze aankomst in Burkina Faso.
3 juli 22.22. Met enkele minuten vertraging landt ons vliegtuig op het vliegveld in de regen; niet echt iets wat je verwacht van zo’n warm land. Na de nodige/overbodige papiertjes te hebben ingevuld en de paspoortcontrole te hebben ondergaan, begeven we ons naar de bagageband.
5 minuten …
10 minuten …
15 minuten …
30 minuten …
Geen bagage te bespeuren. “Passagers Turkish airlines, veuillez venir ici”. Onze bagage blijkt bij onze overstap in Turkije te zijn achter gebleven, dus de volgende dagen zullen we onze tandpasta, muggenspray en zelfs malariapillen met elkaar moeten delen.
Jean-Noël staat ons al op te wachten, een gastvrije en bovendien enorm intelligente man die directeur is van het schooltje waar we zullen werken. Hij, samen met zijn gezin, zal ons laten kennis maken met het leven in Léo en Burkina Faso in het algemeen. Hij brengt ons naar onze slaapplaats en een kom vol sappige mango’s; een aangenaam welkomstgeschenk, en dat op mijn verjaardag! Nog een laatste spelletje kaarten en we zijn klaar voor onze eerste nacht.
De dagen erna, wachtend op onze bagage, rijdt onze chauffeur Benjamin ons rond in zijn busje doorheen Ouagadougou. Zo gaan we van winkel tot winkel voor nodige aankopen en maken we ook tijd voor toeristische stops zoals het Monument Aux Héros Nationaux.
Ouagadougou is een grote, vervuilde en drukke stad. Het is er heel warm en ik kijk ernaar uit te vertrekken naar Léo. Daar blijkt het minder warm te zijn, en ook de luchtkwaliteit is er beter.
6 juli. Na de avond ervoor onze valiezen te hebben opgehaald, kunnen we eindelijk naar Léo vertrekken waar we de komende twee maanden zullen verblijven in een gezellig huisje. Ook hier volgt men het WK voetbal en dus konden we ‘s avonds met België mee juichen bij hun overwinning tegen Brazilië.
8 juli. ‘s Ochtends wonen we de zondagsmis bij en worden we uitgenodigd bij de pastoor, wat ook een interessante ervaring was.
9 juli. Eindelijk kunnen we aan ons schooltje beginnen bouwen. Met onze rugzakken volgeladen met liters zonnemelk en water zijn we er helemaal klaar voor.
10 juli. Melanie en ik vertrekken ‘s ochtens vroeg naar de bakker. Met enige vertraging, iets wat een gewoonte geworden is, vertrekken we richting de werf. Vandaag staat de fundering op het programma. Het is minder warm en dus ook minder zwaar dan gisteren. Eenmaal thuis blijkt er geen water meer te zijn. Ons wassen zal dus in onze onderbroek aan een kraantje in de tuin moeten gebeuren.
11 juli. Na 3 dagen zei de bakker voor het eerst iets terug. Ze stak haar hand naar me op: « Bonjour! ». Mijn dag kan niet meer stuk.
Op de werk zetten we ons funderingswerk voort. Volgens Kasúm, de chef, de metser, zitten we goed op schema. Hij is een heel vriendelijke, geduldige, ‘chille’ en correcte gast. Hij zit heel hard in met onze veiligheid. Wanneer ik hem zeg dat ik net als zijn werknemers zou willen werken op mijn blote voeten zegt hij dat ik mijn zware bottines beter zou aanhouden, net zoals mijn handschoenen. Ook heeft hij duidelijke regels voor zijn werknemers. Zijn stagiair was te laat, en werd zo naar huis gestuurd. Geen loon voor hem vandaag… We leggen de eerste bakstenen en eindigen onze dag met een zwaar potje voetbal met locale jongeren. « Bien joué nasara! »
Edukado 