Deze vraag stelde zich spontaan, al zittend in de woonkamer van onze plaatselijke begeleider en vriend Jean-Noel in de hoofdstad Ouagadougou. Want wat kan je anders doen dan een beetje filosoferen wanneer al je bagage zich nog ergens in Istanbul bevindt? Is het überhaupt wel zinvol dat een groepje Belgen helemaal naar Burkina Faso trekt voor een tweetal maanden om er even een schooltje neer te planten en daarna terug te vertrekken? Zijn mensen in Afrika niet zelf in staat om te bouwen? Misschien zelfs beter dan ongeschoolde twintigers?
Nu we na een aantal dagen wachten eindelijk in Léo zijn geraakt, begonnen zijn met werken aan ons project en al wat hebben kunnen verkennen en acclimatiseren, is het misschien mogelijk om deze bedenkingen een beetje beter te kunnen plaatsen.
Het gebouwtje dat uiteindelijk zal ontstaan uit het vele dagen zwoegen met schoppen, bakstenen en cement, zal namelijk het resultaat zijn van een veel complexer verhaal. Allereerst hebben we met het geld dat we in België het voorbije jaar hebben ingezameld bouwmateriaal kunnen aankopen, wat goed is voor de plaatselijke economie. We werken samen met ervaren Burkinabezen die van aanpakken weten. Een lokale aannemer blijft verantwoordelijk. Het is niet onze bedoeling om hun werk af te nemen. Integendeel zelfs! We bieden een louter ondersteunende rol. We bieden steun en dan niet alleen mankracht en spieren, maar nog het belangrijkste van al: een oprechte interesse en het hart op de juiste plaats.
Er wordt samen gebouwd, samen gegeten, samen gediscussieerd (in zoverre dit mogelijk is met ons soms wat gebrekkig Frans), samen muziek gemaakt, kennis uitgewisseld, naar het WK voetbal gekeken, etc… We leren een ander land, een andere cultuur kennen. We leren samen te werken, op basis van gelijkwaardigheid. En binnen Edukado zelf leren we elkaar natuurlijk ook kennen. Want we zijn tenslotte ook maar een groepje studenten die elkaar bij de start van dit avontuur amper kende. Het is natuurlijk even wennen om met z’n tienen samen te leven op +- 5000 km van huis. Gelukkig staan we steeds voor elkaar klaar, op goede en slechte dagen en worden we een steeds hechter team.
En uiteindelijk zullen die klaslokalen er dan staan. Een gerealiseerd doel waar iedereen trots op zal zijn. We zullen samen iets bereikt hebben. De kinderen van Léo en de leerkrachten zullen extra leslokalen hebben, wat het lesgeven zal vergemakkelijken en efficiënter zal maken. En wij? Wij begrijpen wat het is om iets voor onze medemens te doen. We hebben onze handen uit de mouwen gestoken. We hebben er weer wat levenservaring bij en zullen deze ervaring meedragen voor de rest van ons leven.
Zoals een vriendelijke medereiziger ergens op 10 km hoogte tussen Istanbul en Ouagadougou ook zei: “Zo’n schooltje gaat in de praktijk weinig verschil maken aan de situatie in het algemeen, maar het feit dat er mensen van zo ver komen om hier iets te willen bouwen, geeft de lokale kinderen het gevoel dat onderwijs echt belangrijk is en kan een bijkomende bron van motivatie vormen.”
Het toont bijgevolg dus dat wij, vanuit het verre België, ons willen inzetten voor hen, voor hun onderwijs, en dat is al een waardevolle stap vooruit.
Robin
Edukado 