Work in progress

Liefste moeke

Nu week drie is gestart, ben ik officieel nog nooit aan één stuk zo lang van huis geweest. Tijd om eens een teken van leven te geven dacht ik. Dit is dus het eerste en het laatste op deze reis dat je van mij zal horen.

Momenteel zit ik op het dakterras van ons hostel midden in Madurai. Negen uur ‘s avonds en dertig graden warm, het is nu ongeveer al twee uur donker en er is het constante lawaai van verkeer dat ongeveer zal stoppen om elf uur en rond vijf uur in de morgen terug zal starten. Ik was blij toen we dit weekend even konden ontsnappen naar de frisse natuur. Ik voelde me herboren als ik groen gras zag in de kruidentuin, die je trouwens de max zou gevonden hebben.

Buiten het gras, een beetje stilte en een avondzonnetje mis ik België niet echt. Ik geniet van een soort rust hier, het geen contact hebben met thuis en de detox van sociale media doet me goed. Ik heb tijd om niets te doen, om te zitten en te kijken en te denken.

Ik geniet van het gezelschap. Onze groep is divers in persoonlijkheden maar we komen zo goed overeen. Personen om onnozel mee te doen, maar evengoed filosofische gesprekken mee te voeren.

Ook de mensen hier staan steeds voor ons klaar, Rosie en Paulus die ons de tijd van ons leven willen bezorgen, Christopher die alles al geregeld heeft wanneer we het nog maar juist gevraagd hebben… Ze zijn zo lief en bezorgd over ons dat het me soms wat ongemakkelijk doet voelen. We hebben zelfs een persoonlijke kokkin die drie keer per dag warm voor ons kookt, heerlijk eten hier (pikant voor sommigen maar blijkbaar ben ik wat gewoon van thuis uit). De werkmannen vertellen ons niet veel maar tot hun weinige Engelse woordenschat behoort wel het woord ‘rest’ dat ze graag gebruiken. Ook hebben we een luxueuzere kamer gekregen dan gepland omdat ze bezorgd zijn om hygiêne. Al die goede zorg zorgt ervoor dat ik her dus eerder zal verdikken dan vermagereren en dat ik me nog geen moment ziek heb gevoeld. Het enige wat ongezond is aan mij is mijn haar, conditioner en een afspraak bij de kapster is dus welkom!

Het werk op de school is tot nu toe nog niet veel uitdagend geweest. Ik zal dus geen elektricien, loodgieter of dakwerker zijn als ik terug ben, maar als de Dender nog eens zou overstromen zal ik de beste zijn in zandzakjes vullen! Morgen zou de verf normaal toekomen en wordt het leuk, eerst moest de muur proper gemaakt worden (hoe deze in eerste instantie vuil waren geworden? Indische efficiëntie zal ik denk ik nooit begrijpen). Twee keer per week besteden we onze voormiddag met de schoolkinderen. Ze spreken altijd met twee woorden en hebben zoveel orde. Maar nu ze ons wat gewoon beginnen worden, worden ze los en het is fijn ze eindelijk uitbundig te zien (lees: druk en vermoeiend). Ze spreken vaak beter Engels dan de meeste volwassenen. Het Indisch accent is ook moeilijk verstaanbaar. Fascinerend vind ik het, ik heb nog nooit zo moeilijk kunnen communiceren. Toch vind je altijd een manier om elkaar te verstaan.

Af en toe terwijl ik op mijn ladder de muur zit schoon te schuren denk ik aan thuis. Hoe Judith haar ingangsexamen is gegaan, en dat van Lone. Hoe Ruth bezig zou zijn met haar nieuwe woonst, hoe mijn medeleidsters volop bezig zijn met de voorbereiding van het bivak enzovoort enzoverder. Soms denk ik dat hier rustiger is dan thuis op dit moment…

Dus het gaat het met mijn lieve moeke? Ik zal het over een dikke week wel horen.

Groetjes aan iedereen thuis en een extra kus aan opa.

Clara