Halfweg

Als ik mezelf beschrijf in 1 woord zou ik me nieuwsgierig noemen. Ik bewonder alles dat op mijn pad komt. Elke uitdaging die mij een warm gevoel geeft vanbinnen, het gevoel dat ik mezelf kan verrijken, een nieuwe wereld zien, nieuwe dingen ontdekken zal niet aan mijn nieuwsgierigheid voorbijgaan.

Zo was het ook met Edukado. Dit project sprak mij meteen aan. Niet alleen een volledig nieuwe cultuur leren kennen, maar ook de handen uit de mouwen steken door te helpen bij de bouw van een schooltje in Madurai, India. Ik ben momenteel net over de helft van mijn ervaring en tot nu toe had ik op niets meer kunnen hopen.

Naast de ervaring van het werken op de werf zijn er nog zoveel andere dingen waar we bij betrokken worden, die we bezoeken, meemaken enzovoort. Zo brengen we elke dinsdag en donderdag voormiddag door met de kinderen van de school.

10 augustus organiseren we samen met hen een optreden/schoolfeest. Voorbije week besteedden we dinsdag nog met oefenen en lieten we de kinderen een voor een 1 voor 1 bij ons komen om hun geverfd handje op een doek te zetten. Dit doek – “We are the Peniel family” – zou binnenkort opgehangen worden in de bibliotheek, de ruimte waar wij onder andere mee aan gewerkt hebben. Dit was een super fijne ervaring. De kinderen waren enthousiast en ook de leerkrachten die kwamen kijken vonden het een super idee.

Donderdag was een speciale dag. Toen werd op de school een culturele uitwisseling georganiseerd. Met onze sarees, handen en haar door de leerkrachten versierd met henna en bloemen werden we in beide scholen verwelkomd. We kregen speeches van de directrices en leerkrachten. Enkele kinderen hadden een cadeautje gemaakt voor de drie meisjes (onze teamgenoten) die de volgende dag zouden vertrekken. Allemaal waren we overdonderd van dit moment. We werden als koningen ontvangen en meer dan we verwachtten bedankt. Samen met Gérard van stichting Sari, Rosy en Paulus aten we en gingen we ontspannen in een farmhouse dicht bij de school. Hier was een zwembad en ontmoetten we een Indisch gezin uit Genève. Tegen de avond werden we uitgenodigd op restaurant. Uit de multiculturele menukaart zagen sommigen van ons het wel zitten te kiezen voor een spaghetti bolognaise. Mmmm.

De volgende dag namen we afscheid van Clara, Lore en Anneke. Met zes vertrokken we richting Peniel. Wat een verschil. De bus is half leeg geworden en we passen plots perfect rond de tafel. Na deze laatste werkdag van de week trokken we zaterdag op weekend, richting Tuti Corin, de hometown van Rosy. We passeerden zoutmijnen en voelden hoe de Indische oceaan in golfjes onze tenen kunsten. Op de grens van India… 30 km van Sri Lanka. We werden bij Rosy thuis verwacht. Hier woonde het gezin van haar broer samen met de ouders van Rosy. We werden met open armen ontvangen, kregen een overheerlijke maaltijd voorgeschoteld en trokken ’s avonds nog richting de vismarkt. Paulus, Gérard, Caroline, Sam en Jessy vergezelden ons en maakten ons wegwijs door de drukte en chaos van de vissers en verkopers. We lachten met lelijke vissen, bewonderden de mooie blauwen en poseerden met een uitzonderlijke vangst : een haai. Onderweg leerde Caroline ons enkele zinnetjes in Tamil (de taal die gesproken wordt hier in Tamil Nadu). Nieuwsgierig keken we uit naar de reactie van de werkmannen, de verkoper in Bala’s Coffee en Kenny, onze buschauffeur. Na deze avonduitstap en een goed ingezet weekend speelden we nog een film, waarbij bijna iedereen reeds sliep voor de film effectief gestart was…

De volgende dag stond er een heerlijk ontbijtje op ons te wachten. Met verse melk vulden we onze kom met Kellogg’s. Mmjaam. Ook verse papaja en mango ontbreken niet. Met een tasje koffie en verse lime ginger juice konden we er tegen aan. Tegen de middag zouden we samen westers koken met Caroline. We maakten spaghetti. En die was goed!!! Nandri nandri nandri voor alles! Weer een top week-end.

Nog 2 weken te gaan voor mij en eindelijk voelt het als rust in mij. Het is moeilijk te beschrijven, maar in het begin werd ik heel erg geprikkeld door gewoon op de stoep te staan en het verkeer te zien passeren, vanachter het raam van ons busje zocht ik emoties op mensen hun gezicht, wilde hen leren kennen, probeerde in het moment te leven, alsof ik hier thuis hoor en net als hen opweg ben naar mijn werk, naar school… Steeds meer kan ik daar doorheen kijken, alsof het onwennig gevoel vervangen is door gewoonte; genieten van het nieuwe dat steeds minder nieuw wordt. Bedankt voor dit avontuur!

Thuisfront, tot snel Xxx Charlotte