Om middernacht kwamen we aan op de internationale luchthaven van Senegal waar Ivo, de oprichter van D.R.O.P. vzw, en Oumar, het lokale contactpunt, ons opwachtten. Moe van de reis en met kleine slaapoogjes verkenden we, al kijkend door het autoraam, de omgeving van Somone.
Ivo verwelkomde ons alle vier in zijn prachtig buitenverblijf waar we een dagje konden uitrusten vooraleer we ‘in the middle of nowhere’ gedropt zouden worden. Een uitgebreide ochtend- en middagmaal stond op ons te wachten in combinatie met een diepe plons in het zwembad. Later die dag, bereidden we al de praktische zaken voor, zoals het in orde brengen van een SIM-kaart, de basisboodschappen, nog een bezoek aan de apotheek en de bank (die verscholen was in de achtertuin van een klein lokaal eetwinkeltje). We eindigde de dag met een wandeling op het strand van Somone en we aten een lekker avondmaal in het restaurant Phenix met uitzicht op de zonsondergang. Terugkijkend moeten we toegeven dat we af en toe nog eens wegdromen van deze magische en zorgeloze plek.
Met heel veel enthousiasme en nieuwsgierigheid, zetten we onze reis verder naar de plaats waar we een maand zullen verblijven. Na een dik uur rijden, kwamen we aan in het kleine dorpje Godaguene. Een plek omringd door paardenkoetsen, groene velden en hun speciale bomen genaamd de Baobabs. We werden met open armen ontvangen door de directeur van de school, Malick. Hij gaf ons een rondleiding en toonde met oprechte fierheid de klaslokalen die mede dankzij Edukado zijn opgericht. Toen we de klaslokalen bekeken, zagen we dat er nog veel werk aan de winkel was. Daarom begonnen we, na het installeren van onze koffers, onmiddellijk diezelfde namiddag met schuurwerk. De bevolking van Godaguene kwam zich één voor één voorstellen en boden zich aan om mee te helpen. Onze kleine helpertjes observeerden ons gedrag en kwamen aarzelend naar ons toegestapt met schuurpapier in hun hand. Hoewel ze op dit moment schoolvkantie hebben. De tweede dag konden de schilderwerken reeds van start gaan. Ivo legde ons het reilen en zeilen van het schideren uit. Al snel was de eerste muur af. Later volgde de ramen, de deur en het schuren van het tweede klaslokaal. Het schuren heeft ons veel bloed, zweet en tranen gekost.
We verblijven in het leerkrachtenlokaal, dat zich situeert op het schoolterrein. Het lokaal bevat zes kamers waarvan één kamer voor de directeur bestemd is, één kamer voor het koken en één badkamer. De andere drie kamers hebben we verdeeld in een bagageruimte en twee slaapkamers. De eerste nacht was meteen al één om niet te vergeten. Het krioelde van de insecten en het zweet droop van ons lichaam. Daarnaast sloeg de plasdrang midden in de nacht bij één van ons toe. Verlangend naar het toilet, bleek de deur vergrendeld te zijn waardoor de nacht beleefd werd met een volle blaas. Alle hulp kwam te laat want de bevrijding vond pas in de vroege ochtend plaats .
Om de beschrijving van ons gebouw te vervolledigen, kom ik aan bij de badkamer. Het wassen gebeurt a.d.h.v. twee grote kommen met een bekertje. Het toilet is een putje in de grond (of beter gekend als de ‘Franse’ WC). Hadden we dit op voorhand geweten, dan hadden we onze squat oefeningen in de fitnessruimte met wat meer enthousiasme uitgevoerd . Iedere avond komen drie lokale vrouwen, genaamd Adama – Daba en Fatou, voor ons koken. Vier dagen in de week eten we Senegalees en de overige drie dagen proberen ze Europees te koken. De Senegalese schotels bestaan uit rijst met ofwel vlees of vis met -oneindig veel- ajuin. Het helpt ons allesins met onze vertering?). De Europese schotels zijn een mix van pasta met patatjes. Iedere avond helpt iemand van ons mee in de keuken om de vrouwen te ondersteunen.
Tijdens het weekend namen we de tijd om Senegal te ontdekken. Ivo kwam ons vroeg in de ochtend ophalen om te vertrekken naar Sine Saloum. De autorit verliep heel moeizaam aangezien het merendeel van de weg geblokkeerd werd door schapen en geiten omwille van het offerfeest. Eindelijk aangekomen in Sine Saloum, hebben we een boottocht gemaakt en langs de mangroves gevaren. Nadien zijn we doorgereden naar het schelpeneiland (Letterlijk een eiland bestaande uit schelpen!). De begraafplaats was één van de mooiste rustplaatsen die we hebben gezien. De grafstenen bestonden hier ook uit schelpen waarbij Ivo ons wist te vertellen dat mensen uit beide godsdiensten (Islam en Christendom) samen lagen. Op zondag werden we uitgenodigd bij Malick om het offerfeest te vieren. Het schaapje werd geslacht en werd driemaal in de dag gegeten. Niet echt een feest als er een vegetariër in de groep aanwezig is . Samen met Malick verkenden we zijn woonplaats M’bour en stelde hij ons voor aan vele familieleden. Om het einde van het offerfeest te vieren lieten we allemaal een tatoeage zetten. Gelukkig zijn deze tatoeages niet van permanente aard .
Merci voor de gastvrijheid, la Teranga Sénégalaise zoals ze het hier noemen!
Groetjes
Het edukado Senegal2021-team
Edukado 